Jeden z najciekawszych młodych reżyserów serbskich, Srdjan Dragojevic, zrealizował kolejny film mający za kanwę konflikt bałkański. Tym razem przedstawił sytuację młodych ludzi dorastających podczas krwawej, bratobójczej wojny. "Społeczna znieczulica i totalitarny reżim w Serbii zamienił tysiące nastolatków w bezduszne i niebezpieczne maszyny do zabijania, których ofiarami stali się przede wszystkim oni sami" - mówił twórca.
Akcja obrazu Dragojevica toczy się w latach 1991-1996. Pinki i Kraut są młodymi chłopakami, przyjaciółmi od dziecka. Dorastają w Belgradzie, który jest jednym z punktów zapalnych toczącego się narodowego konfliktu. W atmosferze ciągłej destabilizacji, wszechobecnych śladów wojny i narastającej wzajemnej wrogości bohaterowie próbują odnaleźć swoje miejsce. Dołączają do Dickie'ego, drobnego gangstera i awanturnika. Wkrótce Pinki i Kraut, posmakowawszy przestępczego życia, wchodzą na drogę bezprawia, przemocy i narkotyków. Stają się również bohaterami telewizyjnego show. Jednak ich "kariera" coraz bardziej przypomina pęd ku samozagładzie.
Film, mimo wielu elementów czarnego humoru, jest niełatwy i bolesny w odbiorze. Ukazanie dojrzewania w atmosferze wojennej zawieruchy i moralnego relatywizmu prowadzi widza wprost do "jądra ciemności". Niewinna, podwórkowa zabawa zamienia się dla bohaterów w drogę ku samozatraceniu. Przemoc, strach i nienawiść to uczucia kierujące młodymi, którzy nie widzą dookoła żadnej alternatywy. Zamiast powojennej stabilizacji, otrzymują od władz gloryfikację przemocy, zemsty czy mafijne układy.
Rany stylistycznie kojarzą się z takimi obrazami jak Urodzeni mordercy, Trainspotting czy Miasto Boga. Realistyczny, a często wręcz werystyczny wizerunek świata ogarniętego złem urasta tutaj do rangi symbolu - generacji młodych ludzi, którzy nie mieli szans na normalne dzieciństwo i dojrzewanie. Obraz Dragojevica jest również ciekawy od strony formalnej. Szybki, dynamiczny montaż, przeplatanie opowiadania licznymi retrospekcjami, materiałami dokumentalnymi czy postmodernistycznymi, filmowymi cytatami (np. oniryczna scena parafrazująca Człowieka z blizną) świadczą o znajomości współczesnego języka filmowego i ostatecznie przesądzają o świeżości tej produkcji. Elementem dopełniającym są zapadające w pamięć kreacje odtwórców głównych ról: Dusana Pekica oraz Milana Marica, którzy debiutują na ekranie. Rany nagrodzono na festiwalach w Sztokholmie i Salonikach.
|
